T is weer zover. Ik heb achteraf weer eens iets van te voren geweten. Zo vaak gebeurt het me dat de feiten voor mijn neus liggen maar ik ze niet zie. Nou ja, ik zie ze wel maar ik knup ze niet aan elkaar. Achteraf is het soms bijna alsof die losse feitjes naar elkaar wijzen: kijk dan!
Maar ik leg ze als losse dingen zonder nadenken in mijn herinnermandje.

Pas als er iets een uur of een dag later mis gaat zie ik dat ik het had kunnen weten.
Mijn portemonnee kwijtraken omdat ik hem even op de parkeerautomaat leg. Ja, duh, mijn foon ging ergens diep in mijn zakken, dan laat je alles vallen. Terwijl ik mijn portemonnee op de automaat neerleg hoor ik in mijn kop: NIET DOEN! maar ik doet het toch. Bij het wegrijden denk ik opeens sterk aan een stomerijbonnetje in mijn portemonnee, als ik het stoomgoed nu even ophaal… maar ik negeer het signaal. Had ik mijn intuïtie beloond en het stomerijbonnetje even gepakt had ik gemerkt dat mijn portemonnee nog op de automaat lag. Pech, portemonnee weg.
Mijn hondje is nog jong, maar toch is ze al dik een jaar bij mij. We leren elkaar kennen.
Zij weet zonder woorden wanneer ze wel of geen eten krijgt. Wanneer ze wel of niet mee naar buiten mag. Zet ik mijn helm op, gaat zij naar haar mand: oh, ze stapt zo weer op dat brom ding en dan mag ik niet mee.
Ze herkent de scooter van het baasje. Als hij op de stoep stopt springt ze uit diepe slaap naar de deur. Maar als de pizzacourier op zijn brommer iets bij de buren komt brengen beweegt ze geen wenkbrauw en snurkt rustig verder.
Ik ken haar inmiddels ook. Ik weet hoe ze wakker wordt, wat ze lekker vindt, wat haar favoriete speeltje is, op welke vreemde mensen of honden ze wel of niet af zal lopen. Inmiddels na al die maanden kan ik haar subtiele signalen decoderen en een aanvaring met een opdringerige reu voorkomen omdat ik haar gromlip zie aankomen nog voor ik een gromlip zie. Ik vertrouw haar, en kan haar ook vertrouwen.
Ik heb geen deur naar de slaapkamer, maar ze weet inmiddels na een paar keer proberen: s nachts is dat heerlijke donzen bed een no go area. Naar je mand!
Vannacht kwam ze na weken rust opeens twee keer naar me toe en stuurde ik haar weg. Tikkie teleurgesteld dat ze weer probeerde mijn donzen domein te beklimmen viel ik weer in slaap.
De volgende dag bleek de ware aard van haar nachtelijke bezoek.
Slaapdronken stap ik in een enorme piesplas.
Verbijstert kijk ik naar mijn natte sok in het gele binnenmeertje onderaan de trap.
He… hoe kan deze al maanden zindelijke hond nu opeens hier weer alles laten lopen…
Ooooh shit… vannacht was geen op bed slaap poging… het arme ding moest piesen en wilde mij waarschuwen om de deur open te maken.
Maar waar komt die enorme plas opeens vandaan.
Ik had haar nog uitgelaten.
Uit het vergeten feitenmandje klinkt nu pas het geluid van haar drinkbak. Domme doos! Je hebt haar een paar keer horen drinken. Meer dan ze anders doet. Feitje twee sluit zich aan: tuurlijk! Het nieuwe voer… Het stond op de zak: zorg voor voldoende drinkwater.
In plaats van het diertje streng naar de mand terug te sturen had ik mijzelf dit gele voetenbad kunnen besparen door vooraf de achteraf ervaring aan te zien komen.
Maar ja. Met de kennis van nu is het altijd makkelijk lullen.