Ze staat in de knik van de dikke zachte leren hoekbank. Ze leunt met haar handjes op de zitting. Rechts in beeld zie ik twee voeten van een zittende man en twee uitgestoken handen. Ik start het filmpje in mijn i-phone nog niet. Diep van binnen borrelt een oerblij naar buiten die waarschijnlijk normaal bij oma’s hoort. Ik heb het filmpje nog niet gezien… maar ik weet: ik ga de eerste losse stapjes zien van het kleine meisje dat mij zeer dierbaar is.

Ik roep tegen mijn lief: het gaat gebeuren! Het gewoonste wonder van alledaagse schoonheid. De eerste stapjes. Ik ben inmiddels opgewonden en ontroerd en blij en al voortrots. En het kindje is niet eens mijn eigen kindje… Dan druk ik op het pijltje en start het filmpje. De kleine meid straalt maar twijfelt of ze de bank los zal laten. De camera zoomt een beetje uit en ik zie de vader wijdbeens op de grond zitten. Zijn armen naar haar uitgestrekt en hij zegt: kom maar. De Kleine lacht nog breder en laat een hand los. Dan kijkt ze even op naar haar moeder die de telefooncamera vasthoudt. Het zoeken van vertrouwen, het krijgen van onvoorwaardelijk vertrouwen. Ik schiet vol en ze heeft nog niet eens een stap gezet.

Het filmpje gaat verder. Het meisje neemt haar andere handje van de bank tilt haar voetje op wiebelt en ik hoor haar lachje. Ze vindt het leuk. Ze wiebelt drie stapjes naar haar vaders en valt in zijn armen. Nu lachen ze alle drie. Voor haar was het weer een spannend nieuw spelletje.  In de warmte en aandacht van haar ouders. Ik als leen tante ben ontroerd. Niet alleen om haar eerste stapjes. Maar ook om de zachte trots van haar vader. En de geheime klank in de lach van haar moeder die alleen voor haar kleine meid is. Een klank die ik in het volwassen contact niet hoor, waar onvoorwaardelijke liefde en levenslange kwetsbaarheid in doorklinkt.

Ik ben ook ontroerd omdat mensen in staat blijken ruim aan hun kinderen te geven wat ze zelf amper hebben gekend. Ontroerd omdat ik van dat meisje hou en zie dat alles haar ter wille zal zijn een pad te effenen waar ze haar volgende stappen zal zetten. En opeens ben ik diep dankbaar omdat ik ook een vader had die zelfs veertig jaar later bij nieuwe stappen steeds zijn handen naar me uitstak. En om mijn moeder die bij elke bereikte mijlpaal nog steeds trots naast me staat.