Zoooooo, vandaag heb ik eindelijk eens de ladder gepakt en ben ik van mijn roze wolk nedergedaald om weer aan het echte werk te beginnen; een nieuwe show maken. Trots kijk ik naar het prachtige houten kistje met de gouden baton. De dirigeerstok, gewonnen in het fantastische programma Maestro. Weken ben ik overal aangesproken door mensen die enthousiast riepen dat ze zo genoten hadden van Maestro. Ze hadden gelachen, waren ontroerd geweest. En natuurlijk feliciteerden ze mij. Bijna iedereen die mij aansprak vond het jammer dat het voorbij was omdat ze er elke week voor gingen zitten. Mensen die er voor thuis bleven. Maestro heeft ongelooflijk veel mensen blij gemaakt. Hun blij werd mijn blij.

Wat heb ik genoten van de muziek, van de muzikanten van het ongelooflijke Holland Symfonia orkest, de groepcoachings, de privécoachings, het mogen repeteren met het orkest. Maar ook het monnikenwerk: het uitpuzzelen in de partituur, vond ik geweldig.

Elke maandag lag ik bij de brievenbus naast de hond te wachten tot de bladmuziek op de mat zou vallen. De hele week met mijn iPod op. Keer op keer luisteren naar het nieuwe stuk en met potten thee aan tafel de noten brei ontcijferen. Donderdag was lesdag. Door de geweldige aanwijzingen van coach Henrik en later ook Micha greep kreeg ik steeds meer greep op de klus. Ondenkbaar dat ik zonder hun aanwijzingen veel verder zou zijn gekomen dan de ‘gepassioneerde houthakker’ van de eerste uitzending.

En dan op de opnamedag door alle stadia van genieten, zenuwen of zelfs dikke onzekerheid heen de stukken met het orkest uitvoeren.

Op mijn leeftijd ga je zelden meer naar school. Krijg je bijna nooit meer les. Groei je alleen nog door de streken van het leven. Dus om dan acht weken lang ondergedompeld te zijn geweest in leren en groeien vond ik een belevenis. En het wonder van de klassieke muziek gebeurde weer: het raakte mijn ziel.

Ik ben op een onzichtbare plek diep in mij hart, of waar zit je diepste ‘jou’, completer en volwassener geworden. Maestro was geen ‘klusje’ in mijn agenda. Maestro werd een paar weken mijn ‘way of life’. Het lijkt misschien overdreven maar ik ben rustiger en gelukkiger geworden.

En hoewel winnen geweldig was, is dat niet wat ik zal onthouden aan mijn acht weken Maestro. Wat ik wel zal onthouden is dat ik een enorme bofferd ben om zo opgetild te worden door het talent van alle mensen om mij heen. Ook de steun van de juryleden. Die misschien tijdens de uitzending soms kritisch waren, maar backstage altijd tijd hadden hun rijke muziekervaring te delen.

Het enige wat ik heb hoeven doen was me er met volle overgave instorten. Ik kwam elke dag blanco binnen en hoefde me alleen maar te verwonderen over waar ik nu weer terecht zou komen, met welk muziekstuk en met wie.

ALLES werd verder geregeld. De altijd leuke, verrassende lessen. Van een bezoek aan de Koninklijke stallen, het werken met de ontroerend heldere stemmen van een jeugdkoor tot aan een vliegreis naar Chicago. Elke keer weer iets bijzonders. Soms iets TE bijzonder. Ik zal niet gauw weer een echte slang om mijn armen laten kruipen. Brrr.

De fantastische solisten waar we mee mochten werken… Hun tijd en talent werd ons gul ter beschikking gesteld.

Nergens hadden we zorgen over. Altijd hing er leuke kleding voor ons klaar, elke uitzending weer gaven de make-up vrouwen ons een rustmoment en een mooi gezicht. Het lekkere eten. Overal was er thee, koffie, fruit of snoeperij. Tientallen mensen die, onzichtbaar voor ons, eindeloos hebben gewerkt aan het format, het organiseren van al die leuke dingen in de lessen maar ook alle technici, camera’s, geluid, kilometers kabels, uitzendwagens. Elke maandag die partituren bij alle kandidaten. En daarnaast nog de hele organisatie van het orkest. Vijfenzestig mensen met hun bijzondere instrumenten.

In mijn eigen werk ben ik een solist. Altijd alleen in de kleedkamer.

Bij Maestro waren we met acht kandidaten. Zeker in het begin was dat keten en lachen. Ik heb iedereen een beetje beter leren kennen.

Maar hoe leuk de keet en chaos van het begin ook was, omdat we met minder kandidaten overbleven kregen we meer tijd met de coaches en kwam er rust om dieper op de dingen in te gaan. Uiteindelijk bleven alleen Tanja en ik over. Allebei even goed, even fanatiek, even gepassioneerd. En goddank stonden we er allebei hetzelfde in: we waren allebei trots dat de finale hadden gehaald. Dus het maximale eruit hadden gesleept.

Winnen was een wens, genieten een zekerheid.

De zenuwen van de finaledag verdwenen bij ons allebei toen bij de voorbereiding ook de andere kandidaten weer backstage rondliepen en er een soort reüniefeestje ontstond.

We hebben allebei ons best gedaan, allebei genoten, allebei fantastische jurycommentaren gekregen en allebei hoge punten gescoord.

Allebei gunden we het de ander. Tevreden met wat we hadden bereikt.

Maar toen ik mijn naam hoorde als winnaar schoot toch de juichkreet m’n strot uit. Alle kijkers bedankt!

In het geflits van de fototoestellen die mij met de gouden baton wilden vastleggen zag ik mijn moeder in het publiek. En zij keek naar mij. Een kort moment van diepe verbondenheid met haar. Ze keek trots voor twee. Ik vond haar zo dapper zonder mijn vader naast haar. En ik realiseerde me in de euforie van het spektakel: ik ben al vanaf mijn geboorte een bofferd. Met twee ouders die mij de liefde voor muziek, kunst en cultuur tussen de hapjes geprakte banaan door hebben gevoerd. Hapje voor Papa, hapje voor Beethoven, hapje voor Bach, hapje voor Mama…

Na het genieten nu dus weer aan den arbeid. In de hoop dat mijn moeder in september net zo trots kan zijn bij de première van mijn nieuwe show Roedel.