Maandagavond 30 september zijn de winnaars van de VSCD Cabaretprijzen – de Poelifinario en de Neerlands Hoop – bekendgemaakt tijdens de uitreiking in Diligentia, Den Haag. Winnaar van de Poelifinario in de categorie entertainment is Lenette van Dongen met Paradijskleier. In de categorie engagement wint Louise Korthals met Alles is er!. De winnaar van de Poelifinario kleinkunst is Theo Nijland met En de rest is onzin. Peter Pannekoek wint de Neerlands Hoop, de prijs voor een veelbelovende theatermaker(s) met het grootste toekomstperspectief, met zijn voorstelling Later was alles beter.

WINNAAR POELIFINARIO – ENTERTAINMENT

Prijs voor theatermaker met het beste cabaretprogramma, met entertainment als grondslag,

van het seizoen 2018-2019. 

Lenette van Dongen

Paradijskleier

We zijn nog geen halve minuut bezig of de hele zaal staat al te dansen. Dat is knap, zeker als je bedenkt dat Lenette van Dongen dan nog geen woord heeft gezegd. Ze kijkt. Ze springt. Ze lacht. Weinig cabaretiers die zo kunnen lezen en schrijven met hun publiek als zij dat kan. Weinig cabaretiers ook die zoveel verschillende generaties aanspreken. Bij Van Dongen komen moeders, dochters en oma’s samen. 

De titel is glashelder: het heerlijke Paradijskleiergaat over het creëren van je persoonlijke nirvana, waarin je je van andermans verwachtingen niets aantrekt. Van Dongen heeft het vaak over haar eigen worstelingen in het leven gehad. Ditmaal zet ze zich in voor het welzijn van haar fans. Gewapend met stift en flip-over geeft ze een overdonderende masterclass geluk. Dúúrzaam geluk. Bevrijdende tips die soms licht spiritueel en soms juist heel erg praktisch van aard zijn. 

Van Dongen bewijst met deze voorstelling opnieuw dat ze een vakvrouw is. Na de imponerende entree stuitert ze twee uur lang met een jaloersmakende vitaliteit over het podium. Niets aan haar stormachtige performance verraadt dat ze zestig is. Sterker: Van Dongen maakt van de herfst van haar leven het allermooiste seizoen. Fysiek in topvorm en mentaal behept met voldoende bagage om zin van onzin te kunnen scheiden. Én om een sterke schouder te kunnen bieden voor wie hem nodig heeft. Prachtig is het moment dat Van Dongen iemand uit het publiek op het podium vraagt die wel een troostend lied kan gebruiken. Daar spreekt liefde uit. Liefde voor het bestaan. Liefde voor de mens. 

Op dat soort momenten blijkt Van Dongen ook prima stil te kunnen zijn. Te kunnen reflecteren op lijden. Lang blijft ze daar echter niet bij stil staan, want er moet gevierd worden. Leve het leven. Na het zien van Paradijskleierlijkt ouder worden misschien niet makkelijker, maar wel leuker.